Je was een woord, een blik, een verhaal
Een stem die mij droeg, keer op keer
Een glas teveel, een lach, maakten dat ik het niet zag
Vanuit het donker leek het licht

Ik zie je staan, hoor weer jouw stem
Je eigen verhaal, de afstand groeit
Laat me en luister, weet dat ik fluister
(In) doodse stilte

Liefde draagt geen naam
Liefde kan bestaan
Zonder woord teveel
Is de liefde overal

Je bent allang niet meer als toen
onzichtbaar veranderd door de tijd
(Ik) luister en laat je, knik en begraaf je
(in) doodse stilte